لبریز شود تمام صحرا

از عاطفه و صفا و احسّاس

من منتظرم كه تو بیایی

تا باز شود هوا بهاری

بر دامن كوه و دشت و صحرا

نیلوفر و نسترن بكاری

من منتظرم كه تو بیایی

تا هر گل مرده جان بگیرد

همراه تو انتقام خود را

از زردترین خزان بگیرد

ای سبزتر از بهار و سبزه!

تنها تو امید لاله‌هایی

ای روح بهار سبز و زیبا!

من منتظرم كه تو بیایی.

برخی گمان می کنند که تمام ارزش دعا در اجابت آن است ؛ ولی غافل از آنند

که ارزش واقعی دعا در نفس دعا کردن است ؛ یعنی خود دعا و اظهار نیاز و تضرع

به درگاه بی نیاز ارزشمند است .

برخی گمان می کنند ؛ دعا باید اجابت در پی داشته باشد ؛ غافل از این که نفس

خود دعا مطلوب است و استجابت امر دیگری است ؛ اگر بخواهیم دقیق تر صحبت

کنیم شاید بتوانیم بگوییم آدمی در پی طی کردن شهر دعا رفته رفته به

اضطرار نزدیک می شود و خود اضطرار مطلوب و نهایت هدف است و

گرنه قرار نیست اتفاق خاصی روی دهد

در دستوراتی که از ائمه اطهار علیهم السلام نیز آمده است هدف توجه دادن به خداوند

است در تمام امور ؛ و علم حقیقی داشتن به این مطلب که شفا دهنده همه مرضها

و روا کننده همه حاجات خداوند علیم است ؛ مثلا در باب مرضهای ظاهری در

روایتی از امام صادق علیه السلام وارد شده است که فرمودند :

در گذشته پزشک را معالج می خواندند ؛ در آن روزگاران موسی بن عمران

از خداوند پرسید :

پروردگارا درد از کیست ؟

خداوند فرمود از من است

موسی پرسید درمان از کیست ؟

فرمود از من است

پرسید پس مردم با معالج چه می کنند ؟

فرمود : او به این کار ؛ دل آنها را خوش و خرسند می سازد

پس از این جهت او را طبیب نامیدند . طبیب را نه از آن جهت طبیب می گویند

که درمان می کند بیماری را ؛ بلکه از آن جهت طبیب می گویند که

از بین برنده اندوه از دل است .

پس همه امور در ید قدرت بی نهایت خداوند است ؛ مریضی از آن خداوند ؛

درمان از آن خداوند ؛ فقر و غنی ؛ ضعف و قدرت ؛ همه و همه از آن خداوند است ؛

و توجه دادن به دعا در این امور برای آن است که انسان در این لحظات و شرائط

به خداوند نزدیک شود و گرنه اگر قرار شود در عالم نه فقیری باشد و

نه مریضی ؛ نه گرفتاری ؛ نه محتاجی و نه درد مندی ؛ در چنین حالی فرق بین

اینها مشخص نمی شود ؛ حکمتهای خداوندی جریان نمی یابد و

سنت خداوند از بین می رود .

برخی گمان می کنند این که به ما دستور توسل به ائمه اطهار علیهم السلام داده اند

برای رفع گرفتاری و شفای مریض و بدهکاری و ... می باشد غافل از آن که مبنای

خلقت دنیا بر همین امور استوار است و خود وجود نازنین اولیاء پیوسته در

همین گرفتاریها بوده اند ؛ این افراد می خواهند وسائل خوشی خود را از ائمه

بخواهند و در این دنیا خوش باشند غافل از این که این دنیا جای خوشی نیست .

باید توجه داشت که ارزش دعا به خود دعا کردن و اظهار عجز و ناتوانی در

مقابل خداوند است نه صرف به دست آوردن آن خواسته ؛ بلکه یکی از شرائط دعا

تسلیم بودن به اراده و خواست خداوند است ؛ و دعا تنها یک وسیله است برای رسیدن

به خیر ؛ گاهی خیر ما همان مریضی و یا فقر و یا هر مورد دیگری است که ما از

آن بدمان می آید و خواسته ما برای ما زیان بار است لذا باید عرض کنیم خدایا

اگر خیر هست به ما بده و همچنین قصد و غرض از آن خواسته نیز خداوند باشد .

به عنوان مثال : وقتی انسان بیمار شد ؛ مقصودش از دعا کردن برای تندرستی

اش صرف زنده ماندن برای خواسته های نفسانی زودگذر و دنیایی ؛ که او را از

آفرینش باز می دارد نباشد ؛ بلکه این دعا کند که بر اساس اراده خداوند که همان

طاعت و عبادت اوست ؛ زنده بماند .

و همچنین اگر فرزند و یا کسی که در نزد او عزیز است بیمار شده ؛ دعا کردنش

برای تندرستی آنان ؛ به خاطر میل نفسانی خود و زنده ماندن انان در اموری که به

مصلحت آنهاست ؛ یا لذت و شیرین کامی خود ؛ یا برای این که مبادا کسی به او

شماتت کند که چرا برای او دعا نکردی و یا از این قبیل امور نباشد ؛ بلکه دعایش

برای تندرستی آنان ؛ برای این باشد که ایشان بر اساس طاعت و اراده و نظام

حکمت خداوند پایدار و زنده باشند و در راه اطاعت خدا گام بردارند ؛ و بیشتر موفق

به عبادت خداوند شوند .

گرایش به دعا کردن باید به خاطر نفس دعا و اظهار نیاز باشد ؛ نه به جهت

خواسته های نفسانی ؛ چرا که اهمیت دعا کردن ؛ چنانچه گفتیم به خود دعا کردن است